W scenie kiedy Maryla z Anią jadą do pani Spencer poznajemy już skłonność Ani do fantazji. Życie codzienne osnute szarością powodowało, że Ania na poczekaniu wymyślała swoje wyimaginowane historie. Gdy Maryla prosi Anię o swoją historię, ta chętnie opowiedziałaby co sobie wyobraża na swój temat. Gdy jednak Maryla przywołuje ją do porządku, opowiada pokrótce swoje losy. Ale zaraz potem pokazuje, jak wiele traci Maryla, gdy nie ulega czarowi wyobraźni. Rozwodzi się na temat nazwy róży jak i ...bycia mewą, która mogłaby latać przy zachodzie słońca. Wyobraźnia Ani pozwala przetrwać trudne chwile, których los jej nie skąpił. Ta cecha pozwala nam także dostrzec, że gdy zabarwimy trochę rzeczywistość nas otaczającą, możemy łatwiej w niej żyć, bo nieraz nadmiar trosk powoduje, że nie dostrzegamy piękna nas otaczającego, a w naszej imaginacji będzie on jeszcze bardziej piękniejszy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz